In tempu u nóstru mň u l’éa
riccu de pésci. Ŕua en diminuěi
pe tante raxuin che nu l’č u coxu de stň chě ŕ cuntň.
Cumunque
gh’émmu ancun in pó de sardeňe, bunétti e pâmie, barchétte e
bulorxi, mamanunögiu e sparlótti, sorpe e
caniňe, müzai e
luasci, lócchi e ménnue, e trégge, e quarche
lüxernótta, ch’a
l’č riuscia ŕ vive anche s’en aneti ŕ destürboia in mézu du
mň, inte sécche dunde a l’anova pe fň e öve.
Au lorgu l’č
fassile védde i pescispč, che i sisilien végnan ŕ pescň chi da
nuiotri, e i drafin, che zögan cue unde. Invécce inti scöggi
se pö atruvň zin, runséggi, câgólai,
belórbue e patélle.
U nóstru mň u l’č pin de vitta de tanti tipi (e nu sulu pai
cóse ch’en buňe pe mangiň).Gh’č anche u
purpu; l’č fassile
véddau inti scöggi, inte sécche, au pigge fiňa i figiö picin.
E dapö gh’č e séppie, i calamarétti e i tótani; děxan anche
che ghe ségge e âguste cui lungubandi, anche se in scię tóe nu
se ne védde guŕi perché vňian ‘na brancň de dinč.
I Tabarchin, i pésci e u mň dövan vésse tütta ‘na cósa,
cumme se védde dai puverbi.
